Van wieg tot graf

Na haar overlijden
zaten ze rond de tafel. Schouder aan schouder.
Vastberaden en eensgezind
begonnen zij aan een van de grootste opgaven van hun leven.
De voorbereiding van de uitvaart die recht moest doen
aan hun respect, hun liefde voor hun
zojuist overleden
moeder.

De oudste nam de leiding,
precies zoals vroeger, toen ze nog kinderen waren.

De jongste kwam met het ene na het andere idee,
precies zoals vroeger, toen hij mee wilde tellen.

De tweede zweeg, luisterde aandachtig en
behoedde zijn broers voor fouten en vergissingen,
precies zoals vroeger, toen hij ervan droomde de oudste te zijn.

De derde sprak over de liefde van zijn moeder
voor het leven en haar gezin
precies zoals vroeger, toen ze hem dat telkens weer voordeed.

Gedurende de volgende dagen ontdekten de broers 1 voor 1
hoe zij tijdens de uitvaart hun liefde voor moeder konden delen.

De oudste blies de hoorn, nog 1 maal,
voor zijn moeder, bij aanvang van de bijeenkomst.
De jongste ging spreken over zijn herinneringen.
De derde ging, samen met zijn vrouw, zingen
voor zijn moeder.

De tweede dacht mee met zijn broers en
toetste elke idee op uitvoerbaarheid.
"Moet jij niet ..., wat ga jij ..., is dit iets voor jou?"
vroegen zijn broers hem keer op keer.
"Nee joh, het is prima zo." zei hij steeds weer.

Ze zaten naast elkaar. Schouder aan schouder.
Elk met een exemplaar van het draaiboek met
daarin voor ieder een eigen taak,
behalve voor de tweede.

"Welke uitvaart herinner jij je?" vroeg ik hem.
Hij dacht rustig na, zoals hij dat al dagen deed.
"We stonden te wachten op een begraafplaats.
De uitvaartondernemer wees 6 mannnen aan die de kist moesten dragen.
Zonder discussie. Dat vond ik bijzonder." zei hij.

"De kleinzoons dragen de kist.
Dragen kan ik hem niet voorstellen." schoot door me heen.
"Wat kan ik deze man dan laten doen voor zijn moeder?"

"Rijd je graag auto?" vroeg ik hem. "Jazeker.",
antwoordde hij en knikte instemmend.
"Kan jij tijdens de uitvaart de rouwauto rijden?"

Even was hij stil. Er verscheen langzaam een glimlach
op zijn gezicht.
"Dat vind ik bijzonder." zei hij.

Twee dagen later haalde hij haar op. Met een stijlvolle
bordeauxrode rouwauto. Hij reed haar naar de kerk
voor een tot in de puntjes voorbereid afscheid.

Ruim 53 jaar nadat zij hem in de wieg had gelegd,
reed hij zelf zijn moeder naar het graf.

Zou u zelf de rouwauto rijden bij de uitvaart van degene die u lief is?
Terramor Uitvaartzorg maakt het graag mogelijk.